خورشید حدود 1/2 میلیارد سال بعد، شروع به تغییر می کند. هسته ی هیدروژنی خورشید سوخته و باعث انتشار انرژی زیادی به اطراف خود و روشنایی بیش از حد آن می شود. انتشار این امواج رادیویی تاثیر مخربی بر روی سیاره ما دارد. در این مقاله ایساتیس سعی دارد تا به این اثرات بپردازد.
ابتدا میانگین دمای سیاره از 68 درجه فارنهایت تا 167 افزایش می یابد. اقیانوس های زمین تبخیر شده و محو می شوند. این اتفاق، زمین را به یک سیاره ی بی روح و متروک تبدیل خواهد کرد.
در نهایت بعد از تولد 5/8 میلیارد سالی خورشید هیدروژن خورشید به کل تمام می شود. همان طور که میدانیم، انرژی خورشید از سوختن هیدروژن و تبدیل آن به هلیوم به دست می آید. وقتی که هیدروژن تمام می شود، خورشیدی خواهیم داشت که از هلیوم باقی مانده از سوختن هیدروژن پر شده است. هلیوم بسیار ناپایدار و سنگین بوده و شروع به فروپاشی تحت وزن و جاذبه خود می کند. همین فرآیند باعث متراکم شدن و داغ شدن بیش از حد خورشید می شود. افزایش دمای بیش از حد باعث متورم شدن 1/5 برابری و البته روشنایی 2برابری خورشید می شود.
در 700 سال بعدی، روشنایی اش زیادتر نشده، اما اندازه اش روز به روز بزرگتر می شود. با گذشت زمان، خورشید به مرور بزرگ تر شده و از دمایش کاسته می شود. به این ترتیب اگر هنوز زنده مانده باشید -که امکان نخواهد داشت- خورشید را از زمین خشک و بی آب و علف و مه آلود مانند یک توپ بزرگ نارنجی رنگ خواهید دید.
خورشید، در 11-12 میلیاردمین سال تولدش، بیش از یک چهارم جرمش را از سطح بیرونی اش به اطراف منتشر می کند. با کم شدن جرم خورشید، مدار سیارات به هم می ریزد. سیاره ی زهره در جای زمین قرار خواهد گرفت در حالی که زمین به سرعت از خورشید دور می شود. در نهایت خورشیدی که روزی به ما امکان زندگی کردن می داد 166 برابر بزرگتر از حجم کنونی اش می شود. یعنی شعاع خورشید تا مدار زمین پیشروی می کند. در این حین، عطارد و زهره توسط خورشید بلعیده می شوند. رشته کوه های زمین ذوب شده و دریایی از مواد مذاب سطح زمین را در بر می گیرد. خورشید قرمز رنگ و متورم شده نیمی از آسمان زمین را در بر می گیرد.
در همین حال که زندگی در سیارات نزدیک به خورشید نا ممکن شده، در سیارات دور تر شرایط زندگی فراهم می شود. این را از آب شدن یخ های اروپا توسط خورشید غول پیکر می توان احساس کرد.
پلوتو تحت انرژی بسیار زیاد خورشید بزرگتر، کم کم گرم می شود. همانطور که این اتفاق یک بار برای زمین افتاده بود.
وقتی که خورشید به بزرگترین حد خود برسد، هسته ی خورشید دمایی حدود 100 میلیون درجه خواهد داشت. ای ندما آن قدر زیاد بوده که موجب همجوشی هسته ای می شود! در این زمان، اتم های هلیوم با هم برخورد کرده و انرژی بسیار زیادی را تولید می کنند. در ابتدا به نظر میرسد که خورشید دوباره از نو متولد شده است. خورشید شروع به کوچک شدن می کند. البته هرگز از 10 برابر اندازه ی کنونی اش کمتر نمیشود! در 110 میلیون سال بعد از آن نیز به همین صورت با تغییرات جزئی باقی می ماند.
همانطور که از همجوشی هیروژن، هلیوم به وجود آمد، عناصر جدیدی نیز از همجوشی هلیوم به وجود خواهند آمد. این عناصر کربن و اکسیژن خواهند بود. وقتی که این عناصر جدید در هسته خورشید شکل می گیرند، واکنش دیگری اتفاق می افتد. دوباره اندازه خورشید 2 برابر شده و طی این واکنش هلیوم در هسته ی خورشید تمام می شود. کربن و هیدروژن دچار فروپاشی شده اما به اندازه ای نیستند که یک واکنش همجوشی هسته ای دیگر اتفاق بی افتد.
وقتی که سوخت خورشید تمام می شود، وارد سرپایینی پایان زندگی خورشید می شویم. آخرین باقی مانده های هلیوم و هیدروژن تا آخرین نفس برای زندگی خورشید می جنگند. اکنون خورشید 180 برابر بزرگ تر و هزاران برابر روشن تر از خورشیدی است که انسان ها دیده بودند. مقادیر بسیار زیادی از اتمسفر خورشید به فضا پرتاب شده و جرم بسیار زیادی را از دست میدهد. کم شدن جرم خورشید باعث دور شدن سیاراتی چون زمین که تبدیل به خاکستر شده است می شوند.
پوسته ی نازک هلیوم که دور تا دور هسته ی متشکل از اکسیژن و کربن را در بر گرفته، بسیار ناپایدار بوده و نور خورشید همانند چراغ پلیس، چشمک زن می شود. هر بار که چشمک میزند، مقداری از جرمش را از دست می دهد. در نهایت آخرین پالس، آخرین مقادیر هیدروژن و هلیوم را تمام کرده و فقط هسته ی خورشید باقی خواهد ماند. هسته ی باقی مانده ی خورشید نیمه جان ما، به اندازه ی زمین کنونی خواهد بود. این هسته خیلی داغ بوده و تنها گرمای باقی مانده از خورشید است. هسته ی خورشید مانند یک ذغال داغ در اجاق کباب پزی می سوزد تا به آرامی سرد شده و خاکستر شود.
خورشید بزرگی که یک روز زندگی بخش ما بوده است، همانند یک ستاره ی کوتوله ی سفید از سطح زمین غرق در خاکستر دیده می شود.
منبع: io9.gizmodo